Het is zes weken geleden dat ik iets schreef op dit blog. Sinds die tijd heb ik ruim 300 km hardgelopen, gemiddeld bijna 4 dagen per week. Als ik aanstaande week niet mijn tweede vaccinatie ontving tegen het coronavirus, zou ik waarschijnlijk niet eens wat geschreven hebben.
👆 Oud is nieuw voor mij.
Feit is dat we voorlopig geen wegwedstrijden krijgen, alleen baanwedstrijden, waar het makkelijker te overzien is wie er meedoet, zonder de poespas van sneltesten en bovendien niet op de openbare weg (een extra risicofactor voor besmetting). Een ander feit is dat alle strenge regels ten spijt, is dat deze slechts advies zijn, van het NOC/NSF en de Atletiekunie. Mijn vereniging, Spado, zet sterk in op eigen verantwoordelijkheid, wat blijkbaar inhoudt dat men geen politieagent wil spelen. Er is geen aanspreekpunt voor de gemeente, geen corona-coördinator, niet eens afspraken om eens per maand de toiletten te reinigen (dagelijks volgens het protocol), noch materialen om de handen te ontsmetten, want in winkels zo’n beetje standaard is nu.
Met zo’n lakse houding van het bestuur, dat zich sterk lijkt te identificeren met de baanatletiek, zie ik pure baanatleten geen zorg-voor-elkaar-houding navolgen, maar eerder de gebruikelijke ieder-voor-zich-houding. Men is de corona-maatregelen blijkbaar beu, terwijl er nauwelijks draagvlak voor was om te beginnen, zeker bij de jeugd, jong-volwassenen en mensen onder de 40 die (nog) onbekend zijn met dood in de naaste omgeving (lees: ouders) en het perspectief dat zoiets met zich meebrengt.
Dus ja, ik wacht af met gezamenlijk sporten tot twee weken nadat ik mijn tweede prik heb gehad en dan nog laat ik de baan lekker voor mensen die zich niet bijzonder lijken te bekommeren om de medemens. Wedstrijdatleten kunnen nogal asociaal overkomen, wat logisch is, als je ziet wat iemand moet opgeven om goed te presteren in wedstrijden. Het is al moeilijk genoeg om aan jezelf te denken, laat staan aan iemand die je niet kent.
Ik sluit me denk ik maar aan bij de fitters voor sociale contacten. Voorlopig heb ik met mijn geringe snelheid op de intervaltraining toch niets te zoeken bij baantrainingen, laat staan bij wedstrijden. Ze trainen maar eens per week. Dat is meer dan ik nu collega-hardlopers zie (praktisch nooit en dan alleen enkele seconden bij het passeren).
Oorspronkelijk had ik pas in de tweede week van september maximale immuniteit tegen het virus gehad, maar door de ontwikkelingen is het trage Europese vaccinatieschema versneld, in de (ijdele?) hoop een volgende infectiegolf voor te zijn. Mijn aanvankelijke plan was om me dan aan te sluiten bij de baantrainingen van mijn loopgroep en me zodoende klaar te stomen voor het najaar en de winter. Ik kan er niet meer van uitgaan dat wegwedstrijden hervat worden. Immers, nieuwe varianten liggen op de loer in het buitenland, waar Nederlanders in groten getale hun vakanties schijnen te gaan vieren, met de auto, want via Schiphol mag je in verplichte thuisquarantaine. Een vierde golf lijkt bijna een zekerheid.
Als dat waarheid wordt, is dat meteen het begin van het einde van dit blog. Een dot-blog domein is best kostbaar. Gelukkig heb ik veel letters in mijn domeinnaam, want hoe korter de naam, hoe (exponentieel) meer het jaarlijks kost om te verlengen. Als omstandigheden me dwingen om hardlopen “slechts als fitter” te doen, zonder een aantal interessante wedstrijden per jaar, vind ik het eigenlijk zonde van mijn geld om er een blog over bij te houden. Zoveel hardloopblogs zijn al slachtoffer geworden van Facebook of gebrek aan belangstelling door de maker. In april/mei 2022 zal ik kijken of ik al die uren per week nog wil besteden aan het schrijven van een blogbericht dat door een handjevol mensen gelezen wordt in waarschijnlijk minder dan 15 minuten.
Bedankt voor het lezen en loop ze!